پایان همراهی بی چون و چرای اروپا با باراک اوباما

اوباما در حالی قدم به قاره اروپا گذاشته است که با شرایطی متفاوت و متمایز از مقام مقایسه با گذشته برخودار است. زیرا دیپلماسی جنگ افروزانه و اقدامات جنگ طلبانه خویش در قبال سوریه را از هر سو با ناکامی و مواجه با بن بست دیده است.

اوباما در حالی قدم به قاره اروپا گذاشته است که با شرایطی متفاوت و متمایز از مقام مقایسه با گذشته برخودار است. زیرا دیپلماسی جنگ افروزانه و اقدامات جنگ طلبانه خویش در قبال سوریه را از هر سو با ناکامی و مواجه با بن بست دیده است.

استکهلم پایتخت سوئد، نخستین مقصد سفر سه روزه باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا به اروپا بود. طبق برنامه، رئیس جمهور آمریکا پس از توقف 24 ساعته در پایتخت سوئد و گفتگو و رایزنی با مقامات این کشور حول مسائل و موضوعات مشترک، چهارشنبه شب 4 سپتامبر (13 شهریور) سوئد را برای شرکت  در نشست دو روزه گروه بیست (جی20) در سن پطرزبورگ  روسیه ترک کرد.

سوئد دوست و شریک نزدیک آمریکا به شمار رفته و در صحنه بین الملل از جمله در ایجاد فرصت های جدید برای سرمایه گذاری و تجارت در چارچوب پیمان همکاری تجاری آمریکا و اتحادیه اروپا نقشی کلیدی ایفا کرده است.

جالب است، استکهلم همان شهری است که برگزار کنندگان مراسم جوایز نوبل، در سال 2009 جایزه صلح خود را به باراک اوباما رئیس جمهور مدعی تغییر و منتقد جنگ افروزی های جرج بوش، که امروز به جنگ افروزی تمام عیار و یکه تاز تبدیل شده است، تقدیم کردند! با این حال اوباما قصد داشت در شهر نوبل و جایزه جهانی صلح، برای جنگ با سوریه یارگیری کند و در برنامه اقامت او در استکهلم، وقتی برای حضور در مقبره نوبل و ادای احترام به او که جایزه صلح اش در سال 2009 به نام اوباما ثبت شد، پیش بینی نشده بود.

سفر سه روزه اوباما به اروپا در حالی بود که اتحادیه اروپا برای سالیان متمادی به عنوان یکی از شرکای راهبردی و نزدیک آمریکا در زمینه مسائل اقتصادی، سیاسی و امنیتی مطرح بوده و در حقیقت یکی از مراکز ثقل سیاست خارجی این کشور در جهان را تشکیل می دهد. این در حالیست که اروپا که به عنوان دوست و متحد پر و پا قرص آمریکا شناخته می شود، در روزهای اخیر به دلیل مخالفت با حمله احتمالی آمریکا به سوریه به بهانه استفاده دولت سوریه از سلاح شیمیایی، اوباما را در پیشبرد این سناریوی خطرناک، پیچیده و ابهام آلود تنها گذاشته است، چنانکه به یکی از منتقدان سرسخت آمریکا و جنگ طلبی رئیس جمهوری ایالات متحده بر عیله سوریه و مردم بی گناه این کشور نیز تبدیل شده است که این مسئله به ویژه در ارتباط با تصمیم اخیر مجلس عوام انگلیس مبنی بر کناره گیری از سناریوی حمله احتمالی آمریکا به سوریه به خوبی مشاهده شد.

سفراوباما به اروپا با توجه به محدوده زمانی و شرایط خاص بین المللی و منطقه ای، که همراه با لفاظی های جنگ طلبانه آمریکا بر علیه سوریه می باشد، از اهمیت بسزایی برخودار است. شاید برخلاف سفرها و ملاقات های قبلی رئیس جمهوری آمریکا از اروپا که با آغوش گرم و با اعلام همراهی و همکاری بی چون و چرای کشورهای اروپایی استقبال می شد، اما این بار اوباما در شرایط «خودساخته» خاصی قرار گرفته و به همین علت  نیز بدلیل بیان صریح و بی پرده مواضع کشورهای اروپایی در زمینه حمله به سوریه و این که نمی خواهند همانند افغانستان و عراق در باتلاقی که آمریکا برای آن ها تدارک دیده است، فرو روند، نباید کمترین انتظاری از استقبال گرم و انچنانی آنهم با آغوش های باز، توسط دوستان آتلانتیکی خود داشته باشند.

همچنین اوباما در حالی قدم به قاره اروپا گذاشته است که با شرایطی متفاوت از گذشته رویه رو است، زیرا دیپلماسی جنگ افروزانه خویش را در قبال سوریه مواجه با ناکامی و بن بست دیده است؛ از یک سو همه مسیرهای سازمان ملل برای اخذ مجوز حمله به سوریه را به روی خود بسته می بیند و از سوی دیگر دست رد دوستانش را بر سینه احساس می کند که با استدلال های منطقی و واقع گرایانه مدام او را از حمله به سوریه که هیچ چشم انداز روشنی برای آن متصور نیست، منع می کنند؛ زیرا اروپایی ها تصمیم گرفته اند که برخلاف گذشته، این بار و به طورمشخص در قضیه سوریه، منافع خویش و مردم اروپا را به پای امپراتوری جاه طلب و زیاده خواه آمریکا که خود در دریای تنفر ملت‌های این منطقه فرو رفته است، قربانی نکنند و هویت و استقلال اروپایی و مصالح عمومی شهروندان این قاره را پاس بدارند.

همچنین اوباما در حالی در اروپا به سر می برد که با شرایط دشواری در پیشبرد سناریوی حمله احتمالی به سوریه مواجه شده  است، زیرا حتی در تصورش نیز نمی گنجید که دیوید کامرون یار غارش، پنج شنبه گذشته رای حساس پارلمانی را که راه را برای پیوستن انگلیس به جنگ علیه سوریه هموار می کرد و چه بسا آمریکا را نیز در عملیاتی  کردن حمله به سوریه کمک شایان می کرد، از دست داد. ضمن این که دولت فرانسه نیز در عقب‌ نشینی آشکار اعلام کرده است که برای حمله به سوریه منتظر تائید پارلمان این کشور می‌ماند.

بنابراین حضور اوباما در اروپا شاید بهترین فرصت برای درک این مسئله توسط وی باشد که بداند، اروپا دیگر از جنگ و جنگ افروزی و مشارکت در عملیات نظامی که جز مصیبت و فلاکت دستاورد دیگری در پی نخواهد داشت و فقط در راستای منافع صاحبان کارخانجات اسلحه سازی و زیر فشارلابی صهیونیستی انجام می شود، خسته شده است.

بنابراین اوباما باید این نکته را به خوبی درک کند که اروپای کنونی به جز شماری از کشورهای آن که دنباله روی از آمریکا برایشان عادت شده است، هیچ میل و رغبتی به شرکت در جنگی که از چارچوب، راهبرد و چشم انداز روشنی برخودار نیست، ندارد.